Al enkele jaren geleden liep ik mijn eerste Strong Viking. Ik was meteen verkocht. Het was één van de tofste dingen die ik ooit had gedaan. Sindsdien loop ik elk jaar een paar obstacle runs. Afgelopen jaar besloot ik dat het tijd was voor een nieuwe uitdaging: ik wilde beter worden in het nemen van de obstakels.
Zo word ik nooit een bad-ass obstacle runner
Ik droomde ervan om alle obstakels zelf te kunnen halen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want wanneer ik een run liep waren er bij de minste geringste struggles al mannen en vrouwen genoeg die je net even dat duwtje geven, een handje geven of op een andere manier helpen. Super lief, maar zo word ik natuurlijk nooit een bad-ass obstacle runner, zo eentje die met twee vingers in z’n neus door alle obstakels vliegt.
OCR series? Ik zie mezelf al aankomen
Ik kwam in gesprek met Dennis (Team Captain van TeamRam) over de OCR series. Dit is een competitie/wedstrijd georganiseerd door Strong Viking. Tijdens deze wedstrijd moet je alle obstakels alleen (zonder hulp) halen. Bij een groot gedeelte van de obstakels betekent het niet halen van een obstakel dat je uit de wedstrijd ligt en bij een aantal obstakels moet je een penalty pakken wanneer je deze niet haalt (denk aan 30 burpees). Dennis vertelde dat hij er volgend seizoen echt voor ging en zijn enthousiasme was aanstekelijk. Stiekem wilde ik dat ook, maar mijn eerste gedachten was: ik zie mezelf al aankomen. Ik kan maar weinig obstakels in m’n eentje halen. Zelfs een relatief simpel muurtje was voor mij nog een ver van me bed show. Je kan je voorstellen dat alleen de gedachte aan een obstakel als ‘Storm the Castle’ me al angstzweet bezorgde (en nog steeds hoor haha).
Dat laatste duwtje met inspiratie
Zoals je leest had ik genoeg excuses voor mezelf bedacht om het niet te doen. Het kwam er voornamelijk op neer dat ik mezelf gewoon nog niet goed genoeg vond om mee te doen aan een wedstrijd. Er gingen weken voorbij en op een dag kwam ik er een post op Instagram van Angela voorbij. Ik volgde al een tijdje haar DreamDocu op deargoodmorning.nl waarin ze vertelde over haar journey naar haar grote droom ‘zich kwalificeren voor het WK obstacle cource racing’. Ze inspireerde mij zo, dat ik besloot om mijn excuses aan de kant te zetten en er voor te gaan. Ik schreef mij in voor de eerste OCR series van het volgende seizoen in september in Gent.
Een kans om er volledig voor te gaan
Op dat moment wist ik dat het niet makkelijk zou worden. Ik kon nog niet over muurtjes heen klimmen, touw klimmen had ik net een beetje onder de knie en mijn grip kracht was belabberd. Maar ik zag de wedstrijd als een kans en een stok achter de deur om er volledig voor te gaan. Ik wist niet zo goed waar ik moest beginnen met trainen, maar Yuri (hoofdtrainer van Body Rock) hielp mij prioriteiten te stellen in mijn trainingsschema en bleef mij motiveren om niet op te geven. Elke week trainde ik trouw mijn skills op de trainingslocatie de Bunk’r. Soms was het één grote teleurstelling en soms maakte ik mini stapjes progressie. Ik werkte een aantal maanden keihard aan mijn skills en kracht.
Mijn eerste OCR series wedstrijd
In september was het zover. Ik wist dat ik op bepaalde vlakken heel veel progressie had behaald, maar ontzettend onzeker liep ik mijn eerste OCR series. Ik wilde hem uitlopen binnen de cut off time en mijn hesje behouden. Dat leek me al meer dan genoeg om als doel te hebben. De eerste wedstrijd was echt een emotionele achtbaan. Er waren momenten van diepe frustraties (na 10 keer tegen een muur oplopen en hem maar niet halen), maar die werden afgewisseld met momenten van blijdschap wanneer ik een obstakel haalde (de 11e poging tegen een muur oplopen was raak) en er waren momenten van waarop ik moest huilen van opluchting en geluk omdat ik obstakels overwon waarvan ik nooit gedacht het dat het mij ooit zou lukken (lees: Storm the Castle). Ik finishte met hesje en net op het randje van de time cap. Ik had mijn eerste punten verdiend. Maar dat kon me eigenlijk weinig schelen, want ik was zo ontzettend trots op mezelf.
Ik kon accepteren dat er niet meer inzat die dag
Toen stond in oktober alweer wedstrijd twee in Frankfurt voor de deur. Oktober was geen beste maand. Ik was helemaal op van het drukke jaar wat bijna achter de rug was en ik kreeg een behoorlijke griep te pakken. Net herstellende van de griep liep ik mijn tweede run. Ik finishte niet binnen de tijd, maar desondanks stond ik met een grote lach op de finishfoto. Ik had alles gegeven wat erin zat die dag en kon accepteren dat er niet meer dan dat inzat. Ik was niet teleurgesteld in mezelf, want ik wist dat het me eerder gelukt was.
OCR heeft mij een sterker mens gemaakt
Ik ben nu zo dankbaar dat ik begonnen ben aan dit avontuur. Het geeft me een drive om beter te willen worden. En het overwinnen van obstakels gaat voor mij veel dieper dan het letterlijk behalen van een obstakel. Het is voor mij ook echt een metafoor voor obstakels in het leven. Het geeft mij het gevoel dat ik alle obstakels die er op mijn pad komen kan overwinnen door niet op te geven en te blijven vechten! Dat maakt deze sport zo bijzonder voor mij. Het heeft mij echt een sterker mens gemaakt zowel fysiek als mentaal.
Je kan zoveel meer dan je denkt!
De OCR sport is nog vrij jong, maar het is zo mooi om te zien dat elk jaar steeds meer mensen verslaafd raken aan obstacle running. Stiekem vind ik het wel jammer dat er op competitieniveau in verhouding nog weinig vrouwen meedoen. Ik snap het wel, want het is niet makkelijk. Ook ik had genoeg redenen om het niet te doen. Maar ik wil alleen maar zeggen tegen alle meiden die twijfelen: doe het gewoon! Doe het voor jezelf, kijk hoever je kan komen en blijf jezelf uitdagen. Je kan echt zoveel meer dan jezelf denkt, daar ben ik van overtuigd!
