In 2014 kwam ik voor het eerst in aanraking met OCR. Ik was een advertentie voor de Urbanathlon tegen gekomen. Een hardloopwedstrijd waar je onderweg diverse obstakels moest overwinnen. Er was een parcours voor de 5KM en een voor de 10KM. Aangezien ik net een jaartje bezig was met 10KM hardlopen dacht ik ‘wauw, hardlopen en obstakels? Dat wordt zwaar, ik doe wel de 5KM’.
Het tegendeel bleek waar, want bij OCR heb je tussen het lopen ‘rust’ doordat je een obstakel doet. Dat was alvast het eerste geleerd. Helaas kwam ik niet ongeschonden uit deze race. Op 8 van de 10 vingers (open) blaren van een ‘rope burn’. Ik kon in de weken erna niks meer doen met mijn handen, maar ik had de verslaving toch te pakken.
Later in 2014 zou ik de Harbour Run ook doen en in 2015 Mud Masters. Zo ging ik van twee races in een jaar, naar zeven in een jaar, 28 races in het jaar daarop en daarna ben ik eigenlijk gestopt met tellen. De afstanden werden steeds groter, zowel tijdens de race als van mijn huis naar de venue. Engeland, Duitsland, Denemarken, Spanje, Polen, ik begon overal heen te vliegen. Het toonbeeld van een OCR-addict.
Maar de mooiste locatie was Andorra in 2017. Niet alleen omdat dit gewoon een super mooi gebied is, maar ook omdat ik hier liep in de Elite wave van het Spartan Race European Championship. In Duitsland en Schotland had ik mij hiervoor gekwalificeerd. Maar jongen, wat heb ik dat verkeerd ingeschat.
Andorra, het land waar je in september je nooduitrusting in verband met de sneeuw mee moet nemen. Waar de race begint op 2100m hoog en je blijft dalen en klimmen tot het hoogste punt van 2600m wordt bereikt. Tijdens de Beast waren dat ‘maar’ 1400 hoogtemeters. Ik heb een hele nieuwe kijk op zuurstof gekregen en het stukje van onder zeeniveau trainen en dan op 2600m hoogte lopen gaf mij een introductie met het fenomeen hoogteziekte.
Dat je bij de bevoorrading aankomt en het water gewoon bevriest waar je bij staat laat wel zien dat het geen gemakkelijke race was. Toch was dit een van mijn mooiste races tot nu toe. Ik was kapot, ik kon meer huilen dan lachen, maar als je dan die finish ziet en je weet dat je het hem gewoon weer heb geflikt. Dan komt er toch nog een glimlach tevoorschijn. De planning was het EK samen met een Trifecta weekend te combineren, maar helaas ging dat niet door wegens een blessure. Maar het gezelschap, het uitzicht én de persoonlijke overwinningen tijdens de race maakte de onmogelijke reis naar Andorra meer dan goed.
Na dit smaakte het wel naar meer. Omdat ik niet de financiële middelen had ging ik helaas niet naar het WK in Lake Tahoe (hiervoor had ik mij ook bij de Elite gekwalificeerd), maar als ik nu ga beginnen met sparen lukt dat wellicht wel!
Voor 2018 staat dan ook een volledige focus op Spartan Races op het programma. Ze hebben de eisen aangepast, een proces waar ik helemaal achtersta, dus als ik mij voor het EK en WK 2018 weet te kwalificeren weet ik zeker dat ik goed genoeg ben om mee te doen. Zo zijn er nog genoeg obstakels waaraan ik moet werken. Obstakels die vooral met grip kracht te maken hebben. Dus de doelen voor 2018 zijn bekend: gripkracht, hoogtemeters en sparen! Want het is geen goedkope hobby.
