Vorig jaar begon het allemaal; 5 mei 2017, ik deed mee met de allereerste Nightshift. Het was de start van maandenlang trainen, aangezien ik nog nooit verder als 10km had hardgelopen. Uiteindelijk heb ik die nacht 42km gelopen en… man wat was ik trots!
Ik had een doel!
Een week later liep ik een schouderblessure op, waar ik bijna een jaar mee gelopen heb. Toen het grote nieuws kwam dat ook 2018 er weer een Nightshift zou gaan plaatsvinden was de keuze vrij makkelijk. Zo kocht ik al snel mijn ticket en ben gaan trainen om mijn schouder sterker te maken. Weken van tevoren maakte we elkaar gek en ik had een doel; ik wilde minimaal dezelfde 42km lopen, met dezelfde mensen als vorig jaar.
OCR United gevoel
De dag was er dan eindelijk en we waren rond 12.00 uur in de middag in Weeze, waar o.a. mensen van OCR Vereniging Nederland, Dutch Adaptives, Team Up40, Crazy Penguins, Dirt Devils, Team Familie en Team b4men al waren. Het OCR United gevoel was snel gevonden. De hele dag het vochtgehalte en voeding op peil houden en vooral niet te veel doen, behalve genieten van de zon en sfeer. Sommigen deden mee aan de 24h games, diep respect.
Preparing for the start
Ik had wat last van mijn onderrug en ging bij Mobstacle even uithangen aan een monkeybar; mijn rug knakte op meerdere plaatsen en het voelde gelijk beter. Het was dan eindelijk zo ver, de briefing, snel nog even de laatste zaken regelen, zoals het plaatsen van de koelboxen en naar het startvak.
We gingen LOS!
Hier stond iemand met een doedelzak……. Ja echt waar, waarom dacht ik nog, maar goed de DJ nam het al snel over en het ging los. Die sfeer, echt geweldig! Het aftellen begint en we mogen los. Net als vorig jaar een groot vuurwerkspektakel.
Het eerste rondje
Ik loop net als vorig jaar met Charlie en Paul en het gaat allemaal erg goed. We hebben de grootste lol en de obstakels gaan allemaal goed. Het enige wat we hadden besloten was om de executioner over te slaan, zodat we niet te veel zouden afkoelen. Een ervaring van vorig jaar deed ons dit doen besluiten, we doen immers niet mee met de competitie, maar lopen puur voor de fun. Het was ook behoorlijk koud, zeker als je je bedenkt dat het overdag richting de 30 graden was. We hadden een pak stroopwafels mee die we onderweg zouden verstoppen halverwege de route en die hebben we verstopt in de bosjes.
Het eerste rondje zit erop en we stoppen even bij de hangar waar onze koelboxen staan, we nemen een gelletje en wat drinken en weer door!
Het tweede rondje
Ik merk dat ik iets te fanatiek van obstakels afgesprongen ben en begin halverwege de route mijn onderrug te voelen. Hier had ik begin van de dag ook al last van had. Ik loop door en alle obstakels gaan goed. De eerste 12km zitten erop, dus weer een gelletje en een stukje banaan en weer door.
Het derde rondje
Het ging allemaal wat zwaarder, ik begon wat pijntjes te voelen, vermoedelijk door compensatie aangezien mijn rug steeds gevoeliger werd. Ook alle obstakels gehaald, maar ik merkte dat het steeds moeilijker ging. De pijn werd erger en erger. Bij de finish zeg ik nog tegen Charlie en Paul, dat als de pijn na het volgende rondje nog erger zou worden dat ik er mee zou stoppen.
Noodgedwongen rusten
We starten aan de vierde ronde en na 100m staat het eerste obstakel, een berg stro en mijn nieuwe broek scheurt uit, niet een klein stukje, maar gewoon ver….. ik denk nog wtf ga ik nu doen. Ik was er mentaal helemaal klaar mee, ik wou maar 1 ding; naar mijn tent, iets tegen de pijn nemen en gaan liggen een paar uurtjes. Ik spreek met de jongens af dat ik ze later weer zou opzoeken en verder zou gaan. Ik ga douchen en leg mijn nieuwe kleding klaar, zet de wekker om nog 2 rondes te kunnen doen.
De pijn werd niet minder in mijn rug en ik kwam niet in slaap hierdoor. Uiteindelijk heeft Lisette mijn rug nog ingesmeerd en ben weer gaan liggen. Toen hoorde ik Charlie en Paul ook terugkomen en ook die waren er klaar mee na 2 rondes extra.
Terug voor revanche
We hoorden dat er behoorlijk wat mensen gestopt waren, was het parcours te zwaar? Lag het aan het weer; overdag warm en s ‘nachts erg koud? Wie zal het zeggen, ik typ dit verhaal met nog steeds een behoorlijke pijn, maar wetende dat ik volgend jaar terug ga voor revanche!
