Het lopen van een marathon is iets wat al lange tijd op mijn bucketlist staat. In 2015 deed ik een eerste serieuze poging bij de marathon Rotterdam. Poging ja, de finish heb ik helaas nooit gezien, alleen de EHBO tent.
Het begon weer te kriebelen
Na dat grote fail-momentje, heb ik mijzelf er niet meer toe kunnen zetten om weer zulke ‘saaie’ lange afstanden te gaan lopen. Ik focuste me op maximaal een halve marathon. Dat vond ik voldoende. Totdat een aantal van mijn trainingsmaatjes vertelde over de Iron Viking. Een obstakel run van 42+ km, 100+ obstakels die je binnen 7uur en 30 minuten moet lopen. Het begon bij mij weer te kriebelen. Eindelijk een behoorlijke uitdaging, maar wel eentje met niet alléén het ‘saaie’ lopen, maar de afwisseling van terrein met obstakels.
Een vak vol fitte mensen
OORAHHH. En daar stond ik een aantal maanden later stik nerveus te zijn aan de start van de Iron Viking in Gent. Een vak vol met topfitte sporters, ik heb er zin in, maar pas ik hier wel echt tussen? Daar was het startsein en kon ik niet meer terug. Die eerste kilometers waren een groene sliert van Iron lopers, wat een tof gevoel en eer om hier tussen te mogen lopen! De eerste stuk liep ik op wolken.
Knikkende knietjes
Gelukkig werd ik snel wakker geschut door de obstakels waar ik de bibbers van krijg. De fjord drop, flying ragnar en de walls. Ik heb geen hoogte vrees, maar blijf toch knikkende knietjes houden als ik bovenaan die glijbaan sta, van een muur naar beneden moet springen of dat kleine sprongentje moet maken naar de flying ragnar. En dan te bedenken dat ik al deze obstakels nog minimaal 1x moest doen. Niet over nadenken en gewoon doorgaan.
Een goede eerste ronde
De eerste ronde van 19km ging best lekker. Snel een boterhammetje met Nutella erin, nog wat bemoedigende woorden van mijn teamgenootjes en door met de 13km. Mijn lijf begon al wat vermoeider te raken, maar het was een fijn gevoel om te weten dat ik al bijna op de helft zat.
Finishen was het belangrijkste!
Ronde 2 hakte al snel de vermoeidheid, pijn en kramp in mijn lijf erin. Na de 2e keer Fjord drop (+/- 27km) brak ik. De spanning, pijn en vermoeidheid sloegen toe. Ik zag het niet meer zitten en kon alleen maar huilen. Gelukkig waren daar mijn teammaatjes Yuri en Sharona die klaarstonden met een knuffel en bemoedigende woorden. Ze hebben mij erdoorheen gepraat. Ik ben vanaf daar een stuk gaan wandelen om mijn ademhaling en focus terug te vinden. Afspraak die ik op dat moment met mijzelf maakte was dat het finishen op de afstand voor mij even belangrijker was dan het halen van alle obstakels.
Kramp!!!
Ik vond de rust terug om weer verder door te kunnen lopen. Aan het einde van ronde 2 stond de iceman. Dat blijft altijd een vervelend obstakel en wij hadden hem al een keer moeten doen in de 19km! Voordat ik de ijsbak in dook, kreeg ik instructie van de fotograaf om na de duik onder de balk door juichend omhoog te springen. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen tijdens mijn sprong omhoog, schoot de kramp in mijn gehele rechterbeen. Oeps! Gelukkig werd ik direct door een paar sterke handen het bad uit geholpen en daarna werd de kramp uit mijn been gemasseerd.
Gelukt!
De timecap om te mogen starten met de laatste ronden hadden wij ruim gehaald, op naar die laatste 7km. Bij ieder obstakel dat ik nam, schoot de kramp ergens in mijn lijf. Alles schreeuwde erom om te stoppen! Mijn teammaatjes heb ik laten gaan. Met een stevige wandelpas ben ik de route gaan lopen en heb ik de obstakels even links laten liggen. De kramp en pijn verdween wat op dat moment. 20 minuten laten kwam in Yuri en Sharona weer tegen en lukte het om een rustig dribbeltje in te zetten. Op naar die finish! De laatste obstakels, storm the caslte, the snake en wahalla steps. En toen stonden we daar, gefinisht in een tijd van 7.11! Ongelofelijk, het was gewoon gelukt!
Onderweg heb ik gescholden, gehuild, ben boos geweest, heb meer dan eens afgevraagd waar ik mee bezig was en wel een miljoen keer gedacht aan opgeven. De aanmoediging van alle regulieren lopers en publiek langs de kant is overweldigend en heeft mij er onder andere doorheen gesleept. Overal krijg je voorrang, gaan mensen voor ja aan de kant en worden er complimenten om je oren geslingerd met hoe goed je bezig bent.
Na een week begint het besef te komen dat die 42+km echt zijn gelukt. Dus… op naar de volgende race!
